Foto: Aynur Sen
Sevgili Rilke, Onsuzluğa;
‚Nasıl‘ mı? . .
Dayanabiliyorum. . ?
Kar kaplamış çayırlarda. . .
Alacakaranlıklarda. . .
Deli gibi,
. . . Koşarak. . .
Bir pencereden,
Yalnızca, bir pencereden. . .
Rüzgarla savrularak yağan. . .
Yere düşen kar tanelerine,
. . . Saatlerce. . .
Bıkıp usanmadan,
Deli gibi. . .
Öylece bakarak. . .
Gök yarılmışcasına yağan yağmurlarda,
Deli gibi. . .
Hiç dinmeden, içime içime süzülerek. . .
Sadece bebeklerin. . .
Çocukların. . .
Bir tek onların. . .
Yüzleriyle karşılaşıp,
Gözleriyle buluştuğumuzda. . .
Onlara gülümseyip,
Deli gibi. . .
Kendi kendime de gülerek. . .
Kuşlar, aah o kuşlar. . .
Bu kış kıyamette,
Ben çağırmadan gelip,
Bahçemdeki ağaç dallarına konan. . .
Bülbüllerin ahenkli seslerini,
Her duyduğumda. . .
Evin kapılarını da açıp,
Melodileri içeri dolsun diye. . .
Hayret ve hayranlıkla,
Deli gibi. . .
Hep yeniden, yeniden. . .
Derinden işiterek . .
Penceremin içinden dinlediğim.
Müziğin sesiyle. . .
Penceremin dışındaki,
Bir ağaçkakanın;
Ağaç dallarında asılı yem topuyla,
Müziğin ritmiyle dönmesini. . .
Benim de başımı döndürerek,
Deli gibi. . .
Şaşkın şaşkın seyrediyorum. . .
. . . Günlerce. . .
Sessiz – suskun,
Yabancı sokaklarda, dönüp dolaşıp. . .
Nerede olduğumu unutup. . .
Deli gibi. . .
Üşüye üşüye,
Evimin sokağını bularak. . .
Sevgili Rilke,
Onsuzluğa;
‚Nasıl‘ mı? . .
Dayanabiliyorum. . ?
Dayanamıyorum ki, Rilke. . .
Saatleri – günleri,
Geceleri – gündüzleri,
Sabahı – akşamı. . .
Deli gibi. . . değil de. . .
Bak işte. . .
Bu kışı da,
Galiba;
‚Deli bir Kış‘ olarak yaşıyorum. . !
© Aynur Sen, 2 – 31. Januar 2019, Ainmillerstr. München